Alice van Krugten heeft de wens van haar moeder, mevrouw Van Krugten, altijd gerespecteerd: thuis sterven. Naast de zorgprofessionals van de thuiszorg en de huisarts, waren er twee vrijwilligers van Proxima thuisondersteuning actief betrokken. “Mijn moeder vond alles wat met de dood te maken had, heel spannend,” vertelt Alice. Daarom kwam er na het kennismakingsgesprek met Proxima eerst een vrijwilliger langs. “Met haar had mijn moeder direct een klik.”
Omdat Alice al enige tijd niet thuis had geslapen, had de thuiszorg – na overleg – contact gelegd met Proxima. “Zonder dat ik het door had, was ik eigenlijk heel erg moe.” Na het aanmelden van mevrouw Van Krugten, volgde er een kennismakingsgesprek met een coördinator van Proxima, Alice en mevrouw Van Krugten. Twee vrijwilligers kwamen vervolgens om en om in de nacht, twee keer per week, waken. Alice spreekt vol lof over deze twee dames. “Ze zijn zo vriendelijk en bescheiden. Nemen een lampje mee om te lezen. Dekentje. Eigen drinken. Ze hebben ieder zulke mooie kwaliteiten, waaronder een groot een groot inlevingsvermogen. Het draaide allemaal om mijn moeder. Dat zij lekker lag, dat zij haar rust kreeg of dat ze nog wat wilde. Alles om haar laatste levensfase zo fijn mogelijk te maken,” zegt Alice.
Proxima biedt de familie altijd een nagesprek aan. De één wil het wel, de ander niet. Alice wilde het graag. Zij had beiden vrijwilligers niet meer gezien na het overlijden van haar moeder. “Dit laatste gesprek voelde heel fijn. Samen konden we het hebben over de periode dat ze bij mijn moeder waren. Hoe zij het beleefd hebben en ook hoe ik het allemaal beleefd heb,” vertelt Alice.